SAGA CZ.1 – BEZ POŻEGNANIA - BARBARA RYBAŁTOWSKA

SAGA CZ.1 – BEZ POŻEGNANIA

Saga Bez pożegnania to napisana ujmującym, ciepłym językiem historia matki i córki – kobiet niezwykłych – na tle burzliwych dziejów Polski od 1939 roku do dnia dzisiejszego. Pomimo tragicznych zdarzeń, które były ich udziałem, udało im się zachować radość życia i rodzinne ciepło. Barbara Rybałtowska jako mała dziewczynka podczas II wojny światowej została wraz z matką wywieziona na Syberię, skąd przez Pakistan, Iran, Ugandę wróciła do Polski. Przeżycia te posłużyły za kanwę Sagi, którą zaczęła pisać już w latach 60., zachęcona do tego przez samego Jana Brzechwę. Historia bohaterek Sagi ściśle splata się z doświadczeniami Autorki choć – jak podkreśla – nie jest to jej biografia, lecz opowieść literacka. „To historia, która chwyta za serce i – jak powiedział reżyser Nocy i dni Jerzy Antczak – gotowy scenariusz filmowy”.

Opis

Tom pierwszy, Bez pożegnania, otwiera historię Zofii i jej córki Kasi – młoda matka wraz z małą córeczką zostają wywiezione z Baranowicz na Syberię. Czas próby udaje im się przetrwać dzięki niezwykłemu hartowi ducha matki, dzięki przychylnym ludziom, których spotykają na swej drodze i dzięki sile matczynej miłości, która nawet w takiej gehennie jest w stanie zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i szczęśliwe dzieciństwo.

“Jest to wspaniale napisany utwór. Wprost gotowy scenariusz filmowy, pełen cudownych charakterów i sytuacji chwytających za gardło. Rewelacja!!! Aromat książki, jej niezwykła pasja, koloryt, emocje, wiarygodność są mi bliskie i wywołują olbrzymie doznania.” – Jerzy Antczak

“Ważne są książki takie jak ta, bardzo ważne dla naszej polskiej psychiki. To opowieść o strasznym a jednak pełnym wiary i radości dzieciństwie, pełna siły przetrwania, radości nieugiętej (…) Przyznam się, że czytałem tę kipiącą energią życia i świetnie napisaną książkę też jako odtrutkę na typowe dla polskiego obywatela poczucie przysmucenia, niedostrzegania jak wiele na lepsze się zmieniło.” – Ernest Bryll

“Przeczytałem tę powieść i jestem nią głęboko poruszony. Nie potrafię pisać o tym co czuję, jak ją przeżywałem, ale ma ona dla mnie ogromne znaczenie…” – Andrzej Seweryn